Ποιες ήταν οι προσδοκίες σας για το lockdown από τον εαυτό σας;
Και πόσο συχνά έχει ο λόγος ‚πρέπει‘ ανεβείτε στο δικό σας αυτοσυζήτηση ή συνομιλία με άλλους:
Έπρεπε να είχα γράψει αυτό το μυθιστόρημα / να ζωγραφίσω το σπίτι / να μάθω μια νέα δεξιότητα / να τακτοποιήσω το γκαράζ».
Έπρεπε να είχα αποκτήσει καλύτερη φυσική κατάσταση/τρώω πιο υγιεινά/μέθυσα λιγότερο».
Θα έπρεπε να είχα συνεισφέρει πιο συχνά στην οικογενειακή χορωδία με ζουμ/κουίζ/διαδικτυακή χορωδία».
Θα έπρεπε να είχα χρησιμοποιήσει όλον αυτόν τον χρόνο για να σκεφτώ τη ζωή μου και πώς θα ζήσω διαφορετικά».
Θα έπρεπε να είχα ταχυδακτυλουργήσει καλύτερα τη σχολική εκπαίδευση στο σπίτι με τη δική μου δουλειά και να είμαι πιο υπομονετικός με όλους.
Τα «πρέπει» είναι πάντα κόκκινη σημαία για μένα – α λέξη σκανδάλης που μιλάει για προσδοκίες του εαυτού μας που είναι είτε μη ρεαλιστικό ή κάποιου άλλου.
Δεν συμβαίνει πάντα αυτό φυσικά.
Μερικές φορές εμείς πρέπει να αναγνωρίζω όταν έπρεπε πράγματι να είχαμε κάνει κάτι – είπαμε συγγνώμη, επανορθώσαμε, αφήσαμε κάτι να πάει, ήμασταν στην ώρα μας, αγοράσαμε το γάλα.
Σε αυτές τις καταστάσεις εμείς αναγνωρίζω τι έπρεπε να κάνουμε και να επιλέξουμε μαθαίνω από αυτό. Εμείς παίρνω την ευθύνη για το που κάναμε λάθος, αναγνωρίζω τι εμείς ΜΠΟΡΕΙ τώρα να κάνει για να διορθώσει την κατάστασηΚαι πάρτε επανορθωτική πράξη.
Ωστόσο, η χρήση της λέξης «πρέπει» χρησιμοποιείται συχνά στο πλαίσιο της αυτοκατηγορίας.
Και ποτέ περισσότερο από ό,τι τις τελευταίες εβδομάδες που εξετάζουμε πόσο καλά ή διαφορετικά έχουμε πλοηγήθηκε στο δρόμο μας μέσα από σύνθετο και άγνωστο περιοχή αποκλεισμού.
Μιλούσα με κάποιον χθες για αυτό. Υπήρξε αρκετή συζήτηση στο ραδιόφωνο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σχετικά με ορισμένα από τα έργα καραντίνας που έχει αναλάβει ο κόσμος.
Πολλά από αυτά είναι θετικό, ενθαρρυντικό και εμπνευσμένο, και μας κράτησε λογικούς. Ξέρω ότι υπήρξαν μια σειρά από πρακτικά έργα σε αυτό το σπίτι που έχουν φέρει δομή, πρόκλησηκαι μια αίσθηση μετρήσιμου κατόρθωμα. Αυτό ήταν πολύ σημαντικό εν μέσω τόσης αβεβαιότητας και κατάργησης των παραμέτρων της κανονικής ζωής.
Ο κίνδυνος είναι όμως ότι το άκουσμα των έργων και της δημιουργικότητας των άλλων μπορεί να οδηγήσει σε α αυξημένη κουλτούρα σύγκρισης.
Συνδυάστε αυτό περαιτέρω από το γεγονός ότι ζούμε σε α ψηφιακά συνδεδεμένη και οπτική κουλτούρα, όπου τα πάντα μπορούν να κοινοποιηθούν στο Instagram και το ζουμ σας επιτρέπει να βλέπετε μέσα στα σπίτια άλλων ανθρώπων. Άλλοι εντοπίζουν επίσης αυτό το πρόβλημα/φαινόμενο κλειδώματος, περισσότερο εδώ και εδώ.
Αλλά να θυμάστε ότι είναι πολύ εύκολο βοηθός ιερέα αυτό που επιτρέπουμε στους άλλους να δουν – Γνωρίζω ότι γωνίζω τον υπολογιστή μου όταν βρίσκομαι σε βιντεοκλήση, ώστε το φόντο να ελέγχεται προσεκτικά σε αυτό που θέλω να δουν οι άλλοι.
Αυτό το κάνουμε με τις ζωές μας σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό όλη την ώρα, το οποίο μπορεί κάλλιστα να είναι το θέμα ενός μελλοντικού ιστολογίου.
Αλλά προς το παρόν, σκεφτείτε μαζί μου το επίπτωση των προσδοκιών lockdown από τον εαυτό σας.
Τι ήσουν λέγοντας στον εαυτό σου που ΕΠΡΕΠΕ να το κάνεις; Ή πώς έπρεπε να συμπεριφερθείς;
Και ποιος είναι αυτός σύμφωνα με – τι φωνές ακούς που σου λέει τι ΕΠΡΕΠΕ να κάνεις; Είναι οι φωνές άλλων που μιλούν για τα δικά τους επιτεύγματα και επιτυχίες; Ή τη φωνή του εαυτού σας καθώς χτυπάτε τον εαυτό σας επειδή δεν ανταποκρίνεστε στις προσδοκίες σας;
Πήγαινε λίγο παραπέρα και αναρωτήσου – από πού προήλθαν αυτές οι προσδοκίες;
Πως ρεαλιστικός ήταν στην πρώτη θέση;
Δεδομένου που βρισκόμαστε τώρα και τι γνωρίζουμε, τι θα θέλατε πες στον εαυτό σου αν θα συναντούσατε την έκδοση του Μαρτίου 2020;
Ξέρω ότι για μένα πρόκειται για δύο πράγματα.
Πρώτα, κάντε έναν έλεγχο πραγματικότητας των προσδοκιών του εαυτού σας για lockdown.
Δεδομένου του αριθμού των ωρών της ημέρας, των δεσμεύσεών μου στην οικογένεια, τη δουλειά, τους φίλους, το σχολείο κ.λπ., είναι γελοίος να σκεφτώ ότι θα μπορούσα στην πραγματικότητα να έχω διαβάσει όλα τα βιβλία που περίμενα να διαβάσω αυτούς τους τελευταίους μήνες. Είδα αυτούς τους μήνες να πλησιάζουν στην αρχή του lockdown και περίμενα να μπορώ να διαβάζω ΚΑΙ να γυμνάζομαι ΚΑΙ να ολοκληρώνω έργα DIY ΚΑΙ να ψήνω ΚΑΙ τακτοποιώ/ακατάστατα ΚΑΙ να έχω βαθιές και ουσιαστικές συζητήσεις με τον MB ΚΑΙ να χρειάζεται χρόνος για να σκεφτώ ήσυχα κάθε μέρα… ΚΑΙ όλα αυτά πέρα από τη δική μου δουλειά, δύο έφηβοι που κάνουν σχολείο στο σπίτι, και ένα υπερ-απασχολημένο και υπερβολικά παρατεταμένο MB.
Ποιον κοροιδευω? Τι γίνεται με εσάς;
Δεύτερον, γιορτάστε αυτό που έχετε κάνει.
Όχι, μπορεί να μην έχετε κατακτήσει το ψωμί με ξινή ζύμη ή να μην έχετε γράψει τα απομνημονεύματά σας.
Αλλά έχεις βάλει το ένα πόδι μπροστά από το άλλο και το έχεις ξεπεράσει.
Η κατάσταση του καθενός είναι διαφορετική. Υπάρχουν εκείνοι που έλαβαν άδεια και είχαν χρόνο να χρησιμοποιήσουν για δημιουργικές και αυτο-ανάπτυκτες αναζητήσεις. Η εμπειρία τους είναι διαφορετική από εκείνους που χρειάστηκε να κάνουν ταχυδακτυλουργίες με την εργασία πλήρους απασχόλησης που πηγαίνουν στο διαδίκτυο από το σπίτι, επιδιώκοντας να ενσταλάξουν κάποιο είδος εκπαίδευσης στα παιδιά.
Ισχύουν και τα δύο, κανένα δεν είναι λάθος. Αλλά συγκρίνοντας το ένα με το άλλο και το να καταλήξουμε με ενοχές λόγω ανεκπλήρωτων προσδοκιών είναι άχρηστο, εξουθενωτικό και αποθαρρυντικό.
Αυτή την εβδομάδα λοιπόν, κοίτα τι κάνεις ΕΧΩ γίνεται καθ‘ όλη τη διάρκεια του lockdown και γιορτάζω ότι.
Να είστε ευγενικοί με τον εαυτό σας και να απορρίπτετε τα «πρέπει» όταν σκέφτεστε τις προσδοκίες του lockdown από τον εαυτό σας.
Το ποιος είσαι είναι πιο σημαντικό από αυτό που κάνεις.
